بشنو از دل......

 

اسارت برای من یک نعمت بود از یک جهت خیلی چیز ها از دست دادم و لی از یک جهت چیز هایی به دست آوردم...

اواخر سال 1359انگیزه ایجاد شد بریم جبهه 18 سالم بو 17 سالم بود. ما هرکاری کردیم بریم جبهه نشد هرجوری فرار کردیم نشد فرار کردیم رفتیم آموزش برگشتیم اقام نمیزاشت سید بود و میزد خیلی هم جدی میزد ها شوخی نمی کرد میگف نه بچه ای درستو بخون خلاصه هرجوذی فرار کردیم نمی شد مثلا حین سوار شدن اتوبوس دست مارو گرفت بزن و دوا نشد.

همه جا شهدا به داد آدم می رسن ها...

اول اسارت مارو بردن الاماره تو اون جا دو نوع کتک میخوردیم اول میومدن میپرسیدن اسم عملیاتتون چیه می گفتیم والفجر6 میگفتن والفجر6 که تموم شده ،خیبر میگفتیم خیبر،میزدنمون نفر بعدی میومد میپرسید اسم عملیتتون چیه میگفتیم خیبر میگفتن کجا اسیر شدی می گفتیم فلان جا می گفتن اینجا که برا عملیات والفجر6شیشه دوباره میزدنمون. تمام اطلاعات رو داشتن سه روز تو الاماره بودیم تا این که مارو بردن بغداد،(عراق اولین عملیاتی بود که این همه اسیر گرفته بود) بغداد خودش داستان داره، بچه هارو خیلی زدن بچه های سپاه رو اونجا خیلی زدن تو یه سالن کوچیک 600نفرو میریختن بدون آب وغذا،بخاری هارو زیاد میکردن بچه ها جوش میاوردن؛ حالا این مسیرو طی کردیم تا بریم اردوگاه موصل .

اینکه شما تو فیلما می بینید اینا نیستا، اینا 20درصد واقعیتی که به سر بچه ها اوردن که تو فیلما نشون میدن ؛ تو راه اردوگاه چه بلا هایی سرمون میاوردن بماند تا این که رسیدیم اردوگاه درِ اتوبوس رو که باز کردن دیدیم 30 نفر دوطرف وایسادن یا سیم تلفن دستشونه یا شیلنگ دیگه پیاده بشین که نبود تعارف نداشتن که، مینداختند پایین هرکی هرچی خورد خورد و هرکیم هرچی نخورد نخورد خیلیا بودن از هرجای بدنشون میخوردن صورتشون گردنشون و.... اینام آهسته که نمیزدن نامردا میبردن بالا محکم میزدن به بچه ها....